تنهایی....

تنهایی...! 

تنهایی... 

این تنها واژه ایست که سالهاست با منه

حالا دگر با بدنم امیخته شده .

هرکجا میروم با من است.دوست ،فیق،نمیدونم هرچی که هست ولی من ازش خوشم نمیاد

دوست ندارم رفیق تنهایی هام تنهایی باشه.

دوست ندارم هرکجا که میروم با من باشد

دگر ازش بیزارم.....

اماچاره ای نیست باید بازهم تحملش کنم.

بازهم هرکجا میروم با منم است

بارها با خدا حرف زدم همیشه ازش خواستم مرا از تنهایی در بیاورد

ولی هربار خدا کلمه ای به منم میگوید

صبر......

اخه تا کی

ازوقتی یادم بوده تنها بودم باز هم صبر...

این صبر کی تموم میشه....

ازش بیزارم بدم میاد

چرا باید هرکجا میروم بامن باشد

چرا چرا چرا؟؟؟؟؟؟!!!

هی....

انقدر صدا زدم گلویم گرفته دیگر نا ندارم بگم

انقدر صدا زیاد است که خدا به حرفای من گوش هم نمیدهد

باشه ...

تاانجایی که یادمه صبر کردم بازهم صبر میکنم

ولی نمیدانم چراقسمت من تنهایی شد

چرا............؟؟؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟!؟